Sadakat, insan varoluşunun en derin çelişkilerinden biridir. Bir yanda aidiyet ve anlam arayışımız, diğer yanda özgürlük tutkumuz... Peki, bu ikisi arasındaki dengeyi nasıl kuracağız? Varoluşçuların dediği gibi, insan kendi özünü kendi eylemleriyle belirler. Sadakat değerli bir seçimdir, ancak körü körüne bağlılık, kişiyi kendine yabancılaştırır. Sartre’ın "kötü niyet" kavramını hatırlayalım: İnsan, özgürlüğünden kaçarak kendini sistemlere, ilişkilere veya dogmalara hapsettiğinde, aslında kendi otantik benliğine ihanet eder. Peki, sadık olduğunuz şey, sizi özgürleştiriyor mu yoksa tutsak mı ediyor?

Öncelikle kendimize sadık olmalıyız. Kendi değerlerimize ve iç sesimize kulak vermeliyiz. Başkaları için kendini feda etmek, erdem değil, öz-ihanettir. Sağlıklı ilişkiler, "sen de varsın, ben de" temelinde kurulur. Koşulsuz sadakat değil, karşılıklı büyüme esastır. Psikoloji, sınır koyamayanların zamanla öfke ve tükenmişlik yaşadığını söylüyor. Bu yüzden hayır diyebilme becerimizi geliştirmek zorundayız. Bir düşünün, hangi alanlarda sadakat adına kendinizi esir gibi hissediyorsunuz? Bir liste yapın ve her birini "Bu bağlılık bana ne kazandırıyor?" diye sorgulayın.

Modern dünyada sadakat, bazen yeni kölelik biçimlerine dönüşebiliyor. İlişkilerde "seni seviyorum" sözü bir manipülasyon aracına evrilebilir. İş hayatında "şirkete sadakat" adı altında özel hayatımızdan vazgeçmek zorunda kalabiliriz. Sosyal normlar, "aile, ülke, din için susmak" gibi dayatmalarla içsel özgürlüğümüzü köreltebilir. Nietzsche'nin dediği gibi, "kölelerin ahlakı, efendilerin ihtiyaçlarından doğar."

Peki, otantik bağlılık nasıl olmalı? Bilinçli seçim yapmalıyız. "Neden bağlıyım?" sorusunu düzenli sormalıyız. Sadakat katılık değil, uyum gerektirir. Kendimizi unuttuğumuz an, sadakatin anlamı kalmaz. Unutmayalım, gerçek sadakat, özgür bir kalple verilir. Zorla, korkuyla veya boş inançla değil.